خانه خاموش است

هوا آن سوی ِ چشمانم بارانی‌ست

سکوتم تحفه ی ِ رنجی پنهانی‌ست

به شب آغشته می‌ماند خورشیدم

فراز ِ تپه‌ای، ماهی پیدا نیست

صدایی از درون با من می‌گوید

شروع ِ فصل ِ بیرحم ِتنهایی‌ست

پر می‌زند بر بامم سیاه ِ کلاغ و

شب به ویرانه ها می‌ماند خانه بی چراغ و

تب می‌سوزدم

می‌کوبد به در دست ِ سرد ِ باد

جز رفتنت، تصویری نمی‌آورم بیاد

هوا آن سوی ِ چشمانم بارانی‌ست

سکوتم تحفه ی ِ رنجی پنهانی‌ست

هوا را پنجه می‌سایم،

می‌بینی نفس اطراف ِ دستانم پیدا نیست

صدایی از درون با من می‌گوید

شروع ِ فصل ِ بیرحم ِ تنهایی‌ست

در خانه دیگر چراغی روشن نیست