افسانه

می مهر هر چه کهنه‌تر، گیراتر. در خم دربسته به پستوی خمخانه نهان باید تا پس چهل سال از بویش جهان همه مست شوند و مدهوش. افسانه‌ی دلبران از آن گیراست که نه فرهادی مانده و نه شیرین، گیرم بیستون به جا مانده که کوهی است خاموش، تلخی باده به شیرینی گرائیده از بردباری و غل نزدن. باشد که داستان کنند از پس چله‌ها که چله‌نشین ماند میوه‌ی تاک.

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع

شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت