دلتنگی‌های بی بهانه

باد را بگو از دلتنگی‌هایم ترانه نسازد

آسمان پرستاره را بگو رویاهایم را نادیده بگیرد

چرا که سکوت، حقیقت نهفته‎‌ی من است.

آغاز سخن، گزینش واژگان است، تراش مجسمه ‎ساز بر پیکر من

در آرزوی آنکه از نگاه، حقیقت را دریابد

روزها را می‌شمرم

و شب‌ها را، لحظه‌ها را

سکوت .... سرشار از سخنان ناگفته است
***************************

کاش چشمانی بود که نشانه‌ها را در تاریکی می‌دید
و گوشی که آواهای خاموش را می‌توانست شنید
کاش آدمیان می‌توانستند این همه را در خود گیرند و بپذیرند
و کاش آدمی را زبانی بود که با گفتار راست خود، از خاموشی‌ خودخواسته‌مان بیرون توانست کشید
تا از آنچه در بندمان کشیده است

سخن بگوییم

 ******************************

 بیانی تازه از چیدن سپیده‌دم سروده‌ی مارگوت بیکل ترجمه‌ی احمد شاملو